Syndrom wicia gniazda...

Włączył mi się dzisiaj dobitnie syndrom wicia gniazda.  Tak czekałam i czekałam i zwlekałam z tym wszystkim, aż dziś w końcu mnie dopadło. Nie chciałam się za to brać za wcześnie, ponieważ miałam nadzieję, że może jednak zrobię to już na nowym mieszkanku. Niestety raczej przyjdzie nam przez pierwsze dni pomieszkać z Małą w wynajmowanym mieszkaniu, bo choć wszystko w nowym będzie już gotowe, to niestety na kuchnię musimy czekać do połowy/końca lutego... a bez zamontowanej kuchni wiadomo, że się nie wprowadzimy. Mimo wszystko pokój będzie czekał już gotowy razem z łóżeczkiem i złożonymi mebelkami :)

Przez mieszkanie przeszło tornado! Na szczęście sytuacja została opanowana :) Wszystkie rzeczy które dostawałam i kupowałam, pakowałam do pudełek, gdy jedno się zapełniało, w ruch szło następne. Dziś wszystko powyciągałam, posegregowałam, co będzie potrzebne na już i teraz, a co na troszkę później. Pudełka są po podpisywane, więc tuż po porodzie wyciągnie się to co niezbędne i ulokuje na właściwym miejscu :)

Oprócz tego zrobiłam porządek w szafkach ze swoimi ubraniami. Te w których nie będę chodzić w najbliższym czasie po porodzie spakowałam do pudełek, dzięki czemu zwolniło się trochę miejsca, na małe ciuszki :) Wzięłam się więc za prasowanie oraz układanie ich. Jak nie przepadam za prasowaniem, tak te wszystkie małe cudeńka mogłabym prasować i składać cały dzień... :)

Przy okazji prasowania, przygotowałam również ubranka do szpitala. Nie bardzo wiedziałam na jakie się zdecydować, więc wzięłam pewnie trochę za dużo. Zrobiłam dwa zestawy (jeden z ciut mniejszymi, drugi z ciut większymi ubrankami) i popakowałam w woreczki, żeby mąż w razie czego nie przewrócił mi torby do góry nogami w poszukiwaniu ciuszków dla Małej, gdy będzie trzeba Ją ubrać tuż po porodzie :) 

Zmieściłam się w małą walizkę i małą torbę podręczną, może mnie nie wywalą ze szpitala z takim załadunkiem :D

Tak więc rzec mogę, że wszystko już gotowe na przyjście na świat małego Człowieczka :) Już coraz bliżej godziny zero... i brzuch coraz bardziej twardnieje i tak jakby jakieś skurcze się pojawiają? Ale to jeszcze nie pora na rozpakowanie... Już tak niewiele nam zostało, byle tylko wytrzymać do 30 stycznia... a potem niech się dzieje wola nieba. Amen! :)